GEWELD IN DE HULPEN ZORGINSTELLINGEN

In de sociale en gezondheidszorgberoepen beschouwt men vaak dat een zekere mate van agressiviteit “er gewoon bijhoort”. Al wenst men dit niet te bagatelliseren, toch is dit één van de zaken waar professionals meestal uit praktijk mee hebben leren omgaan.

Ernstigere vormen van geweld (fysiek geweld, bedreiging, stalking) of een herhaling van dagelijks geweld kunnen echter leiden tot angst – die vaak taboe is – en tot situaties waarin gebruikers tijdelijk of permanent van diensten worden uitgesloten. Hierna worden de toegangsvoorwaarden soms moeilijker en ondergaat men een drempelverhoging. Dit kan drugsgebruik, een geestelijke gezondheidsdiagnose, een gevangenisverleden of een dwaalchroniciteit betreffen. Voor professionals zijn deze gebeurtenissen vaak treffend en is het niet altijd mogelijk om een passende gespreksruimte of ondersteuning te vinden. Het kan dan dat een professional door taboe over deze angst stil blijft. Deze onuitgesproken maar echter alomtegenwoordige angst isoleert, leidt tot gevoelens van diskwalificatie en verdoezelt het inzicht van de persoon.

Wat de instelling betreft, is het soms moeilijk om het juiste evenwicht te vinden tussen enerzijds de wil om een zo onvoorwaardelijk mogelijke toegang te bieden, en anderzijds de nodige bescherming van de professionals en de andere gebruikers. Soms zijn er kaderaanpassingen die de vorm kunnen nemen van hekken, ruiten of stewards. Anderen zullen eerder de opvang en de nabijheid versterken door bijzondere aandacht te besteden aan decoratie en comfort, mogelijk meer informele ruimtes of nog de aanwezigheid van ervaringsdeskundigen. Al is het geweld van de gebruiker soms naar de professional gericht, kan het ook zijn dat dit geweld naar zichzelf gericht wordt door automutilatie, risico-of isolatiegedrag.

Download de publicatie om meer te lezen …