De dood van een bewoner van een Housing First project

De eerste keer ben je geschokt. Maar na verloop van tijd raak je eraan gewend. Je zegt tegen jezelf dat het onvermijdelijk is. De dood van iemand die je begeleidt, is altijd moeilijk, hoe goed je ook bent opgeleid en hoeveel ervaring je ook hebt. Dan ga je heel erg twijfelen en krijg je vaak het gevoel dat je hebt gefaald en dat het misschien wel jouw schuld is.

Welke gevolgen heeft het voor hen ? Welke fasen maken ze door? Bij wie kunnen ze aankloppen voor steun? Hoe vinden ze je het juiste midden tussen intense schuldgevoelens en volledige onverschilligheid ?

Deze tekst is niet filosofisch, sociologisch, epi- demiologisch of medisch bedoeld, maar gaat over de ervaringen van mensen die op het terrein werken. We proberen een licht te wer- pen op bepaalde algemeenheden en daaruit een aantal conclusies te trekken over de con- crete begeleiding in de sociale sector en de gezondheidszorg.

“Rationeel gezien weet je dat dit soort dingen gebeuren, maar on- dertussen heb je wel allemaal heftige emoties. En dan zeg je niet tegen jezelf dat je iemand moet bellen om uit te huilen. In theorie zeg ik tegen mezelf dat ik hulp moet zoeken, maar in de praktijk heb ik de neiging om het in mijn eentje te verwerken.”